جمله پند آموز
کلوب کلیپ
فیلم کوتاه، همان‌طور که از نامش پیداست به فیلم‌هایی گفته می‌شود که زمان
کوتاه دارند. البته تنها زمان ملاک این فیلم‌ها نیست. فیلم کوتاه جایگاه موجز
گویی، خلاقیت و تجربه‌گرایی است. فیلم کوتاه امروز در جهان یک ژانر شناخته
شده‌است. جشنواره‌های بی‌شماری در سراسر دنیا به فیلم کوتاه اختصاص دارند.
همچنین جشنواره‌های بزرگ دنیا نظیر، اسکار، کن، برلین و... در کنار نمایش
فیلمهای بلند، نمایش فیلم کوتاه دارند و این فیلم‌ها جوایز خاص خودشان را هم
می‌گیرند. نخستین فیلمهای تاریخ سینما فیلمهای کوتاه بودند. سینمای کوتاه
امروزه نیز در جهان وجود دارد و اندیشه‌ها و داستان‌ها را به صورت موجز بیان
می‌کند. فیلمسازان بزرگی نظیرجوزپه تورناتوره پیر پائولو پازولینی، کن لوچ، آلن
رنه و... سینما را با فیلم کوتاه شروع کردند. در ایران نیز بهرام بیضایی، ناصر
تقوایی، عباس کیارستمی و... سینما را با فیلمهای کوتاه آغاز کردند. سینمای
کوتاه جهان امروز به وسیله جشنواره‌های متعدد و شبکه‌های هنری تلویزیون‌ها به
حیات خود ادامه می‌دهد.
در ایران سینمای کوتاه در مهر ماه 1347 توسط بصیر نصیبی با نام سینمای آزاد ایران راه اندازی شد و بمرور شکل گرفت وی با تلاشهای بی وقفه خود توانست در سراسر ایران نمایندگی هایی را فعال کند هر چند تلویزیون آن دوران حمایتهای مادی از سینمای آزاد کرد اما فیلمسازان آن کوشش کردند که مستقل بمانند.بسیاری از فیلمسازان پس از انقلاب از سینمای آزاد وارد سینمای حرفه ای شدند از جمله کیانوش عیاری، مهدی صباغزاده، داریوش ارجمند، فریدون جیرانی و... سینمای کوتاه در حال حاضرگرچه از سویی به وسیله انجمن سینمای جوانان ایران حمایت می‌شود که سازمانی دولتی است و فیلمسازانی نظیر : امیرشهاب رضویان، ابوالفضل عطار،محمدرضا فرطوسی،شهرام مکری، ایرج سالاروند، وحید موساییان، داریوش یاری، امید وفایی، داریوش غریب زاده، علی خوشدلی و... را پرورش داده‌است . از سوی دیگر برخی فیلمسازان مستقل نظیر: مهرداد اسکویی، مرضیه وفامهر، محمود رحمانی، ناصر صفاریان، امید عبدالهی، مهدی وفایی، رضا سیادت، فرهاد پدوین، محمد کمایی و ... نیز بخش‌های مختلف و گونه گون دیگری از این نوع سینما را پیش می‌برند. شاید بتوان مهمترین فیلم کوتاه سینمای ایران را، جام حسنلو(1346) محمدرضا اصلانی دانست که در حقیقت آغازی است بر سینمای مدرن در ایران. فیلمی که به جهت ساختار، از اساس با فیلمهای تولید شده در ایران، متفاوت است. جام حسنلو نیز در سالهای اخیر، بسیار مورد توجه فیلمسازان سینمای تجربی بوده است. تشکیل انجمن صنفی فیلم کوتاه ایران در خانه سینما در شهریورماه سال 1382 از نقاط عطف فعالیتهای سینماگران فیلم کوتاه ایران است که توانستند به عنوان یک صنف مستقل مطرح شوند.
سینما شاخه‌ای از هنر است که در آن یک داستان به وسیله دنباله‌ای از تصاویر متحرک (فیلم) نمایش داده می‌شود. یک اثر سینمایی که فیلم سینمایی نامیده می‌شود، از عناصر تصویر (به صورت مجموعه‌ای از فریم‌ها) و صدا (گفتگو، صدا و موسیقی) تشکیل شده‌است. یک فیلم بر اساس فیلمنامه یا سناریو و توسط مجموعه‌ای از بازیگرها، کارگردان، فیلم‌بردار و عوامل دیگر ساخته می‌شود. سینما جدیدترین شاخه هنر، معروف به هنر هفتم است که امروزه یکی از عمومی‌ترین و محبوب‌ترین تولیدات هنری را ارایه می‌کند. سینما همچنین به محل پخش عمومی فیلم سینمایی نیز گفته می‌شود.
واژه سینما از واژه یونانی κινῆμα, -ατος به معنای جنبش گرفته شده است.
برادران لومیر در سال ۱۸۹۵ سینماتوگراف(اولین دوربین فیلم برداری) را اختراع کردند. هرچند نمی‌توان این دو برادر فرانسوی را یگانه افرادی دانست که به پیدایش هنر سینما کمک کردند. پیدایش سینما و فن فیلمبرداری خود مرهون پیشرفت‌های بسیار زیادی هم در عرصهُ تکامل نگاتیو بود و هم تکامل دستگاه‌های اولیه عکاسی. بطوریکه نمی‌توان قاطعانه از یک نفر به‌عنوان مخترع سینما نام برد. دستگاه‌هایی همچون کینتوسکوپ، ویتاسکوپ و بایوسکوپ همگی در پیدایش دستگاه سینماتوگراف موثر بوده‌اند.
برادران لومیر خود ده‌ها فیلم کوتاه ساختند که همهُ آنها صرفاً از یک نما تشکیل می‌شد و قطع و وصل و تدوین در آنها وجود نداشت. از جملهٔ این فیلم‌ها می‌توانیم به "ورود قطار به ایستگاه"(که به عنوان اولین فیلم ساخته شده به دست بشر محسوب می‌شود)، "خروج قایق از لنگرگاه"، "غذا خوردن کودک" و "خروج کارگران از کارخانه" اشاره کنیم.
پس از لومیرها، ژرژ مه‌لیس باعث تکامل فن سینما شد. دیدگاه مه‌لیس نسبت به سینما یک دیدگاه تئاتری بود. او پرده‌های گوناگونی از نمایش را فیلمبرداری می‌کرد و سپس این پرده‌ها را به یکدیگر متصل می‌کرد. ژرژ مه‌لیس همچنین پدیدآورنده فن تروکاژ در سینماست.
پس از مه‌لیس، ادوین اس پورتر باعث تکامل بنیادین و ساختاری سینما شد. او با ساختن فیلمهای "زندگی آتش‌نشان آمریکایی" و "سرقت بزرگ قطار" سینما را به عنوان پدیده‌ای که امروزه می‌شناسیم معرفی کرد. سینمای پورتر دیگر ارتباطی به تئاتر نداشت، بلکه به هنری مستقل و جدید تبدیل شده بود. پورتر، پیشگام فن تدوین فیلم نیز می‌باشد. راهی که او در سینما آغاز کرد در نهایت به سینمای داستان‌گوی هالیوود منجر شد.
در ایران سینمای کوتاه در مهر ماه 1347 توسط بصیر نصیبی با نام سینمای آزاد ایران راه اندازی شد و بمرور شکل گرفت وی با تلاشهای بی وقفه خود توانست در سراسر ایران نمایندگی هایی را فعال کند هر چند تلویزیون آن دوران حمایتهای مادی از سینمای آزاد کرد اما فیلمسازان آن کوشش کردند که مستقل بمانند.بسیاری از فیلمسازان پس از انقلاب از سینمای آزاد وارد سینمای حرفه ای شدند از جمله کیانوش عیاری، مهدی صباغزاده، داریوش ارجمند، فریدون جیرانی و... سینمای کوتاه در حال حاضرگرچه از سویی به وسیله انجمن سینمای جوانان ایران حمایت می‌شود که سازمانی دولتی است و فیلمسازانی نظیر : امیرشهاب رضویان، ابوالفضل عطار،محمدرضا فرطوسی،شهرام مکری، ایرج سالاروند، وحید موساییان، داریوش یاری، امید وفایی، داریوش غریب زاده، علی خوشدلی و... را پرورش داده‌است . از سوی دیگر برخی فیلمسازان مستقل نظیر: مهرداد اسکویی، مرضیه وفامهر، محمود رحمانی، ناصر صفاریان، امید عبدالهی، مهدی وفایی، رضا سیادت، فرهاد پدوین، محمد کمایی و ... نیز بخش‌های مختلف و گونه گون دیگری از این نوع سینما را پیش می‌برند. شاید بتوان مهمترین فیلم کوتاه سینمای ایران را، جام حسنلو(1346) محمدرضا اصلانی دانست که در حقیقت آغازی است بر سینمای مدرن در ایران. فیلمی که به جهت ساختار، از اساس با فیلمهای تولید شده در ایران، متفاوت است. جام حسنلو نیز در سالهای اخیر، بسیار مورد توجه فیلمسازان سینمای تجربی بوده است. تشکیل انجمن صنفی فیلم کوتاه ایران در خانه سینما در شهریورماه سال 1382 از نقاط عطف فعالیتهای سینماگران فیلم کوتاه ایران است که توانستند به عنوان یک صنف مستقل مطرح شوند.
سینما شاخه‌ای از هنر است که در آن یک داستان به وسیله دنباله‌ای از تصاویر متحرک (فیلم) نمایش داده می‌شود. یک اثر سینمایی که فیلم سینمایی نامیده می‌شود، از عناصر تصویر (به صورت مجموعه‌ای از فریم‌ها) و صدا (گفتگو، صدا و موسیقی) تشکیل شده‌است. یک فیلم بر اساس فیلمنامه یا سناریو و توسط مجموعه‌ای از بازیگرها، کارگردان، فیلم‌بردار و عوامل دیگر ساخته می‌شود. سینما جدیدترین شاخه هنر، معروف به هنر هفتم است که امروزه یکی از عمومی‌ترین و محبوب‌ترین تولیدات هنری را ارایه می‌کند. سینما همچنین به محل پخش عمومی فیلم سینمایی نیز گفته می‌شود.
واژه سینما از واژه یونانی κινῆμα, -ατος به معنای جنبش گرفته شده است.
برادران لومیر در سال ۱۸۹۵ سینماتوگراف(اولین دوربین فیلم برداری) را اختراع کردند. هرچند نمی‌توان این دو برادر فرانسوی را یگانه افرادی دانست که به پیدایش هنر سینما کمک کردند. پیدایش سینما و فن فیلمبرداری خود مرهون پیشرفت‌های بسیار زیادی هم در عرصهُ تکامل نگاتیو بود و هم تکامل دستگاه‌های اولیه عکاسی. بطوریکه نمی‌توان قاطعانه از یک نفر به‌عنوان مخترع سینما نام برد. دستگاه‌هایی همچون کینتوسکوپ، ویتاسکوپ و بایوسکوپ همگی در پیدایش دستگاه سینماتوگراف موثر بوده‌اند.
برادران لومیر خود ده‌ها فیلم کوتاه ساختند که همهُ آنها صرفاً از یک نما تشکیل می‌شد و قطع و وصل و تدوین در آنها وجود نداشت. از جملهٔ این فیلم‌ها می‌توانیم به "ورود قطار به ایستگاه"(که به عنوان اولین فیلم ساخته شده به دست بشر محسوب می‌شود)، "خروج قایق از لنگرگاه"، "غذا خوردن کودک" و "خروج کارگران از کارخانه" اشاره کنیم.
پس از لومیرها، ژرژ مه‌لیس باعث تکامل فن سینما شد. دیدگاه مه‌لیس نسبت به سینما یک دیدگاه تئاتری بود. او پرده‌های گوناگونی از نمایش را فیلمبرداری می‌کرد و سپس این پرده‌ها را به یکدیگر متصل می‌کرد. ژرژ مه‌لیس همچنین پدیدآورنده فن تروکاژ در سینماست.
پس از مه‌لیس، ادوین اس پورتر باعث تکامل بنیادین و ساختاری سینما شد. او با ساختن فیلمهای "زندگی آتش‌نشان آمریکایی" و "سرقت بزرگ قطار" سینما را به عنوان پدیده‌ای که امروزه می‌شناسیم معرفی کرد. سینمای پورتر دیگر ارتباطی به تئاتر نداشت، بلکه به هنری مستقل و جدید تبدیل شده بود. پورتر، پیشگام فن تدوین فیلم نیز می‌باشد. راهی که او در سینما آغاز کرد در نهایت به سینمای داستان‌گوی هالیوود منجر شد.
